Το θέμα του Άκη 2 11 1999
ΠΑΡΚΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΚΗΣ ΑΓΩΓΗΣ ΚΑΙ KAΠΟΙΟ ΠΑΙΔΙ
Το αυτοκίνητο πλέον αποτελεί ένα μέσο πρώτης ανάγκης. Οι σύγχρονοι ρυθμοί ζωής το έχουν επιβάλει στην σημερινή πραγματικότητα, τουλάχιστον στο κομμάτι αυτό της υδρογείου που αξιώνει να μην ονομάζεται υποανάπτυκτο. Ο τρόπος χρήσης του όμως αποτελεί πολλές φορές και το μεταβατικό στάδιο του σύγχρονου ανθρώπου από τον αναπτυγμένο κόσμο τούτο, σε έναν άλλο άγνωστο στους ζωντανούς.
Μάλλον το μόνο που δεν φταίει είναι το αυτοκίνητο, ίσως ούτε η κακή κατάσταση των δρόμων. Σε κάποιο μπλόκο της τροχαίας ένας Αστυνόμος μου είπε “Πάντα φταίει ο οδηγός. Αυτός οδηγεί το κακοσυντηρημένο αυτοκίνητο, αυτός οδηγεί σε έναν δρόμο κακής κατάστασης και σε τελική ανάλυση αυτός είναι σίγουρο ότι δεν θα προξενήσει κανένα ατύχημα όταν δεν οδηγεί.” Ίσως λίγο ακραία η θεώρηση αυτή αλλά γλαφυρά μας υποδηλώνει αδιαφιλονίκητα ότι η χρήση καθορίζει την σημασία του αυτοκινήτου. Κάθε χρήση όμως απαιτεί γνώση και η γνώση προϋποθέτει εμπειρία. Τι εμπειρία μπορεί να έχει όμως ένας ζωντανός οδηγός από τον θάνατο;; Πρέπει λοιπόν να δεχθεί αξιωματικά ότι η συμμόρφωση με τον Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας του ελαχιστοποιεί τις πιθανότητες ατυχήματος. Δεν μπορεί όμως να τις εξαλείψει τελείως, και αυτό διότι πάντα υπάρχει η πιθανότητα κάποιος άλλος να μην συμμορφώνεται με τον Κ.Ο.Κ.
Ευτυχώς χθες στο Νυδρί, αποφύγαμε το μοιραίο. Παραλίγο κάποιο παιδί να παρασυρθεί από διερχόμενο όχημα, την στιγμή που κατέβαινε από το σχολικό. Τελικά επήλθε ένας μικροτραυματισμός και φαινομενικά ούτε γάτα ούτε ζημιά. Ως πότε όμως. Ο οδηγός θα πρέπει να είδε το σταματημένο πούλμαν, θα είδε να ανοίγει η πόρτα του μπορεί όμως να μην περίμενε κάποιο παιδί να πεταχτεί έξω ξαφνικά πιθανών τρέχοντας. Αν γινόταν το μοιραίο θα έφταιγε;; Ίσως να έφταιγε ο οδηγός του πούλμαν, ίσως ο συνοδός το σίγουρο όμως είναι ότι το παιδί δεν θα έφταιγε. Αυτό θα ήταν το θύμα. Θύμα γιατί απλώς θα προσπαθούσε να επιβιώσει σε έναν κόσμο με αυτοκίνητα, χωρίς όμως κυκλοφοριακή συνείδηση. Γιατί ίσως δεν γνώρισε κανέναν μεγάλο να του μάθει την έννοια της κυκλοφοριακής αγωγής.
Στην Ελλάδα του 1999, μια Ελλάδα με 2000000 περίπου αυτοκίνητα, μια Ελλάδα πρώτη στην Ευρώπη σε αριθμό τροχαίων ατυχημάτων, οργανώθηκε ΜΟΛΙΣ προχθές από το Υπουργείο Μεταφορών και Επικοινωνιών, ημερίδα με θέμα “Πάρκα κυκλοφοριακής αγωγής”. Εκεί αναφέρθηκε ότι ΘΑ δημιουργηθούν σε Δήμους με πληθυσμό πάνω από 30000 κατοίκους, καθώς και στις πρωτεύουσες των Νομών, Πάρκα Κυκλοφοριακής Αγωγής. ΘΑ πρέπει όμως οι Δήμοι να παραχωρήσουν 6 στρέμματα γης και τότε το Υπουργείο ΘΑ τα επιχορηγήσει με 30000000 δρχ, ποσό στο οποίο ανέρχεται το κόστος. Το συγκλονιστικότερο όλων αποτέλεσε το συμπέρασμα της ημερίδας το οποίο έχει ως εξής: “Είναι σαφές ότι η δημιουργία πάρκου κυκλοφοριακής αγωγής θα συμβάλει σημαντικά στην αρτιότερη εκπαίδευση, κυρίως των νέων, σε ζητήματα οδικής συμπεριφοράς”.
Εσύ μικρέ μου φίλε μαθητή του Δήμου Ελλομένου, ούτε ο Δήμος σου έχει 30000 κατοίκους ούτε είναι πρωτεύουσα Νομού. Ίσως δεν τύχει να βρεθείς σε ένα από αυτά τα πάρκα ποτέ στη ζωή σου. Να ξέρεις όμως ότι όσοι ενδιαφέρονται προσπαθούν να σε προστατέψουν. Οι γονείς και οι δάσκαλοι σου δίνουν τις συμβουλές τους, ο Δήμαρχος προσπαθεί να μειώσει τις ταχύτητες με τα σαμαράκια λέγοντας στους οδηγούς “Πηγαίνετε σιγά γιατί θα σπάσετε τα αυτοκίνητα σας.” (Αυτό το τελευταίο τους πονάει τους οδηγούς). Αλλά και η Τροχαία προσπαθεί, με τα μπλόκα και με φοβέρα, τα πρόστιμα που τσούζουν. Να ξέρεις όμως ότι πάντα σε αυτό τον τόπο θα υπάρχουν άνθρωποι που θα θέλουν να ξηλώσουν τα σαμαράκια αλλά και να μεταθέσουν δυσμενώς τους αστυνομικούς που τους δίνουν κλήση. Γι αυτό να κυκλοφορείς με σύνεση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου